با بیان اینکه بزرگ ترین تهدید حزب الله در شمال سرزمین های اشغالی است، گفت با وجود این، منبع تهدیدی که عینیت یافتن آن محتمل تر است، غزه است.
ارتش اسرائیل 17 مارس گذشته اعلام کرد جنگنده هایش چند هدف را در سوریه بمباران کرده اند. روزنامۀ جروزالم پست نیز مدعی شد که این حملات یک کاروان تسلیحات پیشرفته را هدف قرار داده اند که در حال انتقال از سوریه به لبنان بوده است
"پتر ایلیچُف"، نماینده روسیه در سازمان ملل، یکی از حاضران در جلسه ملاقات "دونالد ترامپ"، رئیس‌جمهور آمریکا، با نمایندگان 15 کشور عضو شورای امنیت سازمان ملل بود و درباره این دیدار اظهار داشت: رئیس جمهور آمریکا در این جمع گفت بشار اسد مانعی بر سر برقراری صلح در کشور جنگ‌زده سوریه به‌شمار نمی‌رود.
ترامپ که پیش از این، از اسد انتقاد کرده بود، حالا در ضیافت شام دوشنبه شب و در برابر ۱۵ عضو شورای امنیت عنوان کرد تعیین سرنوشت اسد بر عهده مردم سوریه است.
این نقل قول از ترامپ فقط از سوی ایلیچُف در رسانه‌ها منتشر شده است و شخص دیگری آن را تایید و یا تکذیب نکرده است. "متیو رایکرافت"، نماینده انگلیس در سازمان ملل، اظهار داشت به عقیده وی رویکرد ترامپ، خاتمه دادن هرچه سریع‌تر به مناقشه سوریه است. این موضوع نمایانگر تمرکز آمریکا بر انتقال قدرت در سوریه و بررسی شرایط پس از پایان دوران ریاست جمهوری اسد است.
نماینده روسیه در ادامه افزود: از نظر ترامپ، باقی ماندن و یا برکناری بشار اسد مهم نیست. استفاده از یک رویکرد سیاسی و خاتمه دادن به خونریزی و درگیری‌ها مهم است و پس از آن مردم تعیین‌کننده سرنوشت خود خواهند بود.
روسیه به عنوان متحد بزرگ سوریه تاکید دارد سرنوشت این کشور باید با برگزاری انتخابات در زمان قانونی آن و به دست مردم سوریه تعیین شود زیرا برگزاری انتخابات بخشی از یک رویکرد سیاسی برای پایان دادن به 6 سال جنگ داخلی در این کشور است
همه ما می‌دانیم هر رزمنده‌ای که در جنگ شرکت می‌کند، بدون در نظر گرفتن نوع جنگ یا نوع وابستگی نظامی یا حزبی، قطع به یقین می‌داند که احتمال دارد در این جنگ کشته یا مجروح شود. اگر از الفاظ فلسفی هم بهره ببریم، می‌توان گفت که هر رزمنده‌ای بالقوه کشته یا مجروح است و امکان دارد که این ویژگی هر لحظه در وی به فعلیت برسد.
اگر به احکام شرعی و حتی قوانین و مقررات بین‌المللی هم رجوع کنیم، در خواهیم یافت که حمله به غیرنظامیان به هیچ‌وجه توجیه‌پذیر نیست و طرف‌های درگیر نیز طبق این احکام و قوانین، حق حمله به افراد غیرنظامی و تأسیسات غیرنظامی ندارند. این موضوع شامل خانواده و خویشاوندان رزمنده حاضر در جبهه جنگ نیز می‌شود.
عقل سلیم نیز حکم می‌کند که طرفین در زمان جنگ یا بحران به مواردی که ذکر آن گذشت، توجه داشته باشند و آنها را رعایت کنند. با این حال، بارها طی بحران سوریه مشاهده شده است که غیرنظامیان نیز از سوی برخی طرف‌های درگیر هدف حمله ناجوانمردانه قرار گرفته‌اند؛ هرچند ماهیت و ذات پلید این طرف‌ها برای ما معلوم است و انتظار نمی‌رود که آنها اصول و موازین بین‌المللی را رعایت کنند اما سوال اینجاست که چرا برخی از مدعیان حقوق بشر نه تنها با این اقدمات بر خورد نمی‌کنند، بلکه نگاهی دو پهلو نسبت به غیرنظامیانی که کشته می‌شوند، دارند؟
در این نوشتار به صورت مصداقی به دو اتفاقی که اخیرا در سوریه رخ داده است، اشاره می‌شود تا نگاه جانب‌دارانه کشورهای مدعی حقوق بشر برای خواننده، به صورت واضح‌تر و ملموس‌تر نشان داده شود:
چند روز پیش آمریکایی‌ها مدعی شدند که دولت سوریه در منطقه «خان‌شیخون» ادلب که تحت کنترل گروه‌های تروریستی است علیه غیرنظامیان این منطقه از سلاح شیمیایی استفاده کرده است و بدون اینکه تحقیقی در این خصوص انجام گیرد، دست به اقدامات غیر کارشناسی و غیر قانونی زدند و پایگاه هوایی شعیرات سوریه، که نقش مهمی در مبارزه به تروریست‌های تکفیری داشت، را هدف حملات موشکی خود قرار دادند.
واکنش به حمله شیمیایی فقط محدود به آمریکایی‌ها نشد، بلکه فرانسوی‌ها نیز فورا خواستار تشکیل نشست فوری شورای امنیت در این خصوص شدند. اگرچه کاملا واضح است که قربانیان این حملات، از سوی هر کدام از طرفین درگیر که کشته شده باشند، برای ما بااهمیت هستند، ولی رفتار دوگانه برخی از طرف‌هایی که به طور دائم در محافل مختلف بین‌المللی دم از حقوق بشر می‌زنند و رسانه‌های آنها اخبار را وارونه به افکار عمومی منتقل می‌کنند، ناراحت کننده است!
شنبه هفته جاری نیز اتوبوس‌هایی که اهالی دو شهرک شیعه‌نشین فوعه و کفریا را به منطقه تحت کنترل دولت سوریه منتقل می‌کردند، توسط خودرویی در پوشش توزیع مواد غذایی هدف حمله انتحاری قرار گرفت و در جریان این حمله تروریستی 100 نفر از مردم بی‌گناه که اغلب آنها کودک بودند، به شهادت رسیدند و تقریبا 500 نفر دیگر نیز مجروح شدند.
حمله به اتوبوس‌های اهالی فوعه و کفریا در گذرگاه راشدین شهر حلب، که دارای بیشترین تعداد تلفات یک حمله در سال‌جاری در سوریه است، از سوی رسانه‌های غربی درست بر عکس حمله به خان‌شیخون اصلا مورد توجه قرار نگرفت.
جوامع غربی که مدعی حقوق بشر هستند، تا کنون به این فاجعه دردناک به اندازه یک جلسه دیرهنگام در شورای امنیت و یک محکومیت لفظی اکتفا کرده‌اند! این کار همیشگی مدعیان حقوق بشر است که به چنین اقداماتی، چنین پاسخی بدهند! دوگانگی در رفتار آنها نسبت به کشتار غیر نظامیان کاملا برای ما عیان شده است.
حال چند سؤال مهم مطرح می‌شود: نخست اینکه چرا موشک‌های توماهاک آمریکا پایگاه‌های جنایت‌کارانی را که به اتوبوس‌های فوعه و کفریا حمله کرده‌اند، هدف قرار نمی‌دهند؟ دومین سؤال این است که چرا موشک‌های آمریکا به سوی جنگنده‌های سعودی که روزانه ملت مظلوم یمن را بمباران می‌کنند شلیک نمی‌شود؟ آیا غیر از این است که این کشور توسط عربستان سعودی به عنوان متحد آمریکا هدف قرار گرفته می‌شود؟ چرا علی‌رغم وجود بحران انسانی ناشی از حملات رژیم وهابیت در یمن، رسانه‌ها، نمایندگان مجلس آمریکا و یا حتی خود ترامپ چندان توجهی به آن نمی‌کنند؟ همین سؤال نیز در مورد برخی مقامات غری نیز صدق می‌کند که چرا مسئولان فرانسوی این حملات را محکوم و عاملان آنرا تهدید نمی‌کنند؟
گویا تقدیر بر این است که آزادگان در سکوت کشته و در سکوت هم دفن شوند. جوامع غربی چشم خود را بر حقیقت‌ها بسته‌اند! وقتی مردم ویتنام، فلسطین، لبنان، سوریه، بوسنی و هرزگوین، افغانستان، یمن، بحرین، نیجریه، پاکستان، و ... توسط حکومت‌های مستکبر و نیروهای حامی آنها کشته می‌شوند چرا روح لطیف غربی‌ها آزرده نمی‌شود؟ اما وقتی یک صهیونیست متجاوز توسط یک مبارز فلسطینی که به خاطر دفاع از میهن اشغال شده خود وی را مورد حمله قرار می‌دهد، کل جهان بر آن صهیونیست گریه و حمله فلسطینی به وی را محکوم می‌کند! آیا خون این صهیونیست از خون آن کسی که در فلسطین، یمن، بحرین، سوریه، عراق و ... ریخته می‌شود، رنگین‌تر است؟ قطعا نیست اما آنچه که رنگین‌تر است، واکنش وجدان‌های خفته جهانی است که فقط هنگام هلاکت یک صهیونیست مهاجر و متجاوز برانگیخته می‌شود.